Εκείνη τη στιγμή παίρνουν μια πολύ
επώδυνη απόφαση και για το παιδί, αλλά και για τους ίδιους. Πολύ πιο επώδυνη από
την απόφαση του διαζυγίου. Την ώρα που οι γονείς αποφασίζουν «απλά» να συμβιώσουν
για χάρη του παιδιού, κάνοντας στην άκρη «τα δικά τους» και «θυσιάζοντας» τη ζωή
τους μπαίνουν στην πιο σκληρή και επώδυνη διαδικασία: να μην σέβονται τον εαυτό
τους. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά ένας αγώνας υπομονής, ανοχής και συμβιβασμών.
Επειδή έχουν ανεχτεί τόσο πολύ και τόσα πολλά, η ιστορία τους θα συνεχίσει με συναισθήματα
και λόγια υποτίμησης και απαξίωσης τόσο του συντρόφου όσο και του εαυτού τους, που
όσο περνά ο καιρός θα κλιμακώνονται. Θα ακολουθήσουν καταστάσεις εκβιασμών και συναισθήματα
εκδίκησης, επειδή έχουν απαξιωθεί που θα εναλλάσσονται με τις ενοχές και τις τύψεις.
Ξεκινά ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγουν. Τα συναισθήματα
είναι πολύ έντονα και ισχυρά. Τις τύψεις θα τις ακολουθήσουν και πάλι η υπομονή
και η ανοχή, οι οποίες θα εξελιχθούν σε υποτίμηση και αργότερα σε εκδίκηση. Και
ο κύκλος διαιωνίζεται..
Στην προσπάθειά τους οι γονείς να είναι
όσο πιο εξαιρετικοί γίνεται «σαν γονείς», έχουν ξεχάσει τους άλλους ρόλους της ζωής
μέσα και έξω από το σπίτι: άντρας – γυναίκα, σύζυγοι, σύντροφοι, φίλοι. Φορώντας
αποκλειστικά το ρόλο του γονέα έχουν χάσει ή ξεχάσει την ολόκληρη ταυτότητά τους.
Και θα έρθει μια στιγμή, που θα αντιληφθούν, ότι ενώ κάποτε πήραν μια απόφαση για
το καλό του παιδιού, τελικά όλο αυτό δεν μπορεί να βγει σε κάτι καλό για κανέναν.
Γιατί πώς θα διδάξουν στο παιδί τους να είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όταν
εκείνοι το έχουν ξεχάσει; Πώς θα του μάθουν την καλή σχέση και την καλή επικοινωνία;
Πώς θα του δείξουν να εκτιμά το άλλο φύλο; Πώς θα του μάθουν να σέβεται τον εαυτό
του και να ακούει τις επιθυμίες του, όταν οι ίδιοι έχουν υποτιμήσει τόσο σκληρά
τον εαυτό τους;
Οι γάμοι στους οποίους οι γονείς είναι
σε συνεχή σύγκρουση ή σε πλήρη απόσταση είναι πολύ πιο επιζήμιοι για το παιδί, απ’
ότι ένα διαζύγιο. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να γνωρίζουν ότι αυτό που πληγώνει
τα παιδιά δεν είναι το διαζύγιο, αλλά η κακή
επικοινωνία που μπορεί να υπάρχει μεταξύ των συζύγων πριν και μετά από το διαζύγιο
ή στη διάρκεια του γάμου.
Η απόφαση διαζυγίου ή μη διαζυγίου
θα πρέπει να αφορά τους ανθρώπους σαν ολότητα και όχι κάποιους μεμονωμένους ρόλους.
Ένα «παιδί ξεκάθαρου διαζυγίου» μπορεί να είναι πολύ πιο υγιές από ένα «παιδί κακού
γάμου». Κι αυτό γιατί, πολύ απλά οι γονείς και οι σύντροφοι νοιώθουν πολύ καλύτερα
με τον εαυτό τους σε ένα «ξεκάθαρο διαζύγιο», παρά σε ένα «κακό γάμο». Παλεύω και
προσπαθώ για μια σχέση δεν σημαίνει «ανέχομαι τα πάντα», «υπομένω χωρίς όρια», αντέχω.
Όπου δεν υπάρχει ο «σεβασμός του εαυτού» τίποτα δεν μπορεί να βγει σε καλό…