Κάτσε φρόνιμα μας βλέπουν ή το παιδί μου είναι φυσιολογικό;;;
ΜΑΡΙΑ ΣΠΥΡΟΥ - ΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Πόσες φορές καθισμένη σε μια
καρέκλα προσπαθώντας να ξεκουραστώ
σε κάποιον εξωτερικό συνήθως χώρο έχει τύχει να παρακολουθήσω γονείς
,ιδίως μητέρες να βγαίνουν εκτός εαυτού με τα παιδιά τους ......
Βλέπετε
τα παιδιά έχουν την τάση να ανακαλύψουν
τον κόσμο ,να μιλήσουν με τους γύρω ,να τσιρίξουν και μας χαλούν με έναν τρόπο τη βολή.Τα παιδιά που ρωτούν ,αναζητούν την επικοινωνία και θέλουν
να έχουν επαφή με τη φύση αποτελούν
στόχο για τον περίγυρο και όλα αυτά οδηγούν στην παραφροσύνη του γονιού .Εδώ βέβαια ,αν κανείς σκεφτεί το όλο θέμα ψύχραιμα
και βασιστεί και σε προσωπικά
βιώματα αρχίζει η αμφισβήτηση των σημερινών παγιωμένων αντιλήψεων.Εννοώ ότι το κάθε παιδί έχει το μοναδικό του
ταπεραμέντο ,τον δικό του ρυθμό προς την ωρίμανση
και εξυπηρετεί με την ύπαρξή του τους δικούς του μοναδικούς σκοπούς .
Δυστυχώς έχουμε την τάση να βάζουμε χαρακτηρισμούς και να ακολουθούμε πιστά συγκεκριμένα πλάνα ανάπτυξης αδιαφορώντας για τον παράγοντα της ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας του ατόμου .Έτσι
,αν για όποιο λόγο δεν έχουμε ένα παιδί που μας αποδεικνύει την επάρκειά του με βάση τους πίνακες ανησυχούμε ,να μην
πω ...υστεριάζουμε .Σαφώς και σε κάπιοες περιπτώσεις χρειάζεται παρέμβαση ,αλλά η
ακαταλόγιστη τάση γονέων και εκπαιδευτικών κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε ταλαιπωρία και 'ταμπελοποίηση' παιδικών ψυχών κατ υπερβολή.
Κάποτε, οι γονείς μας δεν ήξεραν πολλά ,παρολαυτά τις πιο πολλές φορές ένιωθαν τα πράγματα πιο απλά .Όταν κανείς ήταν ζωηρός και εξίσου ζωηρό πνεύμα δεν τους έπιανε πανικός ,τον έλεγαν 'ζιζάνιο
' ή 'σβούρα' και αυτοί ακόμα οι χαρακτηρισμοί είχαν μια ελαφράδα και δεν ήταν τόσο βαρύγδουπη όπως
'υπερκινητικός με διάσπαση προσοχής και ΔΕΠΥ',τα
οποία ακόμα και εμένα που γνώση έχω με αγχώνουν .
Είναι καιρός γονείς,ειδικοί και εκπαιδευτικοί να κάνουμε κουβέντα
για αυτόν τον ορισμό του 'φυσιολογικού
' και πώς τελικά ορίζεται αυτό, μιας και ο καθένας μας βλέπει κάποια πράγματα αλλιώς και θέτει διαφορετικές προυποθέσεις γι αυτο .Παρακολουθώ ,δυστυχώς να υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά με διαγνώσεις σε κάποια από αυτά ανεξήγητες .
Εννοώ ,ότι μέσα στη δική μας σύγχυση [των συνθηκών ζωής] ακόμα και παιδιά που έχουν δυνατότητες και δυναμικό ξεχωριστό ,αντί να τους δώσουμε το περιβάλλον να ανθίσουν ,κρεμώντας
τους μια ταμπελίτσα ,τα καταρρακώνουμε αφού πρώτα είμαστε και όλοι
εμείς ράκη.
Μήπως η
αποδοχή των παιδιών μας και η
πιο ελαφριά αντιμετώπιση μας προς αυτά δώσει χώρο για καλύτερες εξελίξεις?Μήπως για να φτάσουμε εκεί,χρειάζεται η
δική μας αποδοχή
προς τον εαυτό μας που συντελείται κυρίως με την θεραπεία
?Ζούμε σε μια εποχή που για να εξελιχθούμε και να καταννοήσουμε είναι ανάγκη να ξεβολευτούμε
και να αρχίσουμε να καταννοούμε τι συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας ,δύσκολος δρόμος ,αλλά γεμάτος θυσαυρούς .....