Παιδική κακοποίηση

Παιδική κακοποίηση

Με τον όρο παιδική κακοποίηση δηλώνεται η κακή μεταχείριση ενός παιδιού κάτω των 18 ετών, από το γονέα, από το άτομο που το φροντίζει, από κάποιον που ζει στο ίδιο σπίτι ή από κάποιον που εργάζεται ή είναι κοντά σε παιδιά. Κακοποίηση ενός παιδιού θεωρείται  οτιδήποτε προκαλεί σωματική βλάβη ή βάζει το παιδί σε κίνδυνο τραυματισμού. Η παιδική κακοποίηση μπορεί να είναι σωματική (όπως εγκαύματα ή σπασμένα κόκαλα), σεξουαλική (όπως το άγγιγμα σε ιδιαίτερα μέρη του σώματος  του ή αιμομιξία), ή συναισθηματική (όπως η υποβάθμιση ή η χρήση άσχημων λέξεων).

Παραμέληση συμβαίνει όταν ο γονέας ή ο υπεύθυνος που το φροντίζει αποτυγχάνει να παράσχει επαρκή εποπτεία, τροφή, ένδυση, στέγη ή άλλες βασικές ανάγκες για ένα παιδί. Η παιδική κακοποίηση είναι οποιαδήποτε ενέργεια (ή η έλλειψη της), η οποία θέτει σε κίνδυνο ή βλάπτει τη σωματική, πνευματική ή συναισθηματική υγεία και ανάπτυξη του παιδιού. Μπορεί να συμβεί με διάφορους τρόπους και όλες οι μορφές της κακοποίησης και της παραμέλησης είναι επιβλαβείς για ένα παιδί.

Σωματική κακοποίηση: χτυπήματα, τραντάγματα, καψίματα, δαγκωματιές, στραγγαλισμός

Η σωματική κακοποίηση αφορά οποιοδήποτε τραυματισμό του παιδιού που δεν προκλήθηκε από ατύχημα.

Συναισθηματική κακοποίηση: συνεχόμενη αποδοκιμασία, υποβίβαση, συνεχόμενα πειράγματα και παρενόχληση.

Συναισθηματική κακοποίηση συμβαίνει όταν το παιδί ζει σε ένα μη κατάλληλο περιβάλλον για να μπορέσει να αναπτυχθεί σωστά νοητικά και συναισθηματικά. Αφορά την λανθασμένη αντιμετώπιση του με απόρριψη, εκφοβισμό και ταπείνωση, οι οποίες συμπεριφορές πλήττουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού και τη σωστή ανάπτυξη του. Στις παραπάνω συμπεριφορές περιλαμβάνεται και η έλλειψη αγάπης και στοργής.

Σεξουαλική κακοποίηση: χάιδεμα, η εμφάνιση των γεννητικών οργάνων από ενήλικα, σεξουαλική πράξη, στοματικό και πρωκτικό σεξ, η επιβολή πάνω σε ένα παιδί να παρακολουθεί ενώ άλλοι επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις, αιμομιξία, πορνογραφία.

Όταν ένα παιδί αναγκάζεται να λάβει μέρος σε οποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα, είτε με έναν ενήλικα είτε με ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας ή πιο δυνατό σωματικά, τότε πρόκειται για σεξουαλική κακοποίηση.

Παραμέληση: απουσία τροφής, στέγης, συναισθηματικής και φυσικής ασφάλειας και ιατρικής περίθαλψης.

Η παραμέληση αφορά την στέρηση ενός παιδιού από τις βασικές του ανάγκες. Αυτό περιλαμβάνει το φαγητό, την ένδυση, τη ζέστη και τη στέγη, την ιατρική και οδοντιατρική περίθαλψη, την καθαριότητα, τη μόρφωση και την απαραίτητη προσοχή και εποπτεία.

Πριν διαπιστώσετε για μια περίπτωση παιδιού πως πρόκειται για κακοποίηση,  να είστε προσεκτικοί. Σχεδόν σε κάθε κατάσταση όπου είναι απαραίτητη η ταυτοποίηση, πρέπει να μπορείτε πιθανώς να αναγνωρίσετε τουλάχιστον 3-4 ενδεικτικά σημάδια. Για παράδειγμα, η έλλειψη αυτοεκτίμησης από μόνη της δεν είναι ένδειξη πως πρόκειται για κακοποίηση (όπως αναφέρεται παραπάνω). Ωστόσο, αν αναγνωρίσετε έλλειψη αυτο-εκτίμησης, εμμονή με τον αυνανισμό, ανεξήγητους μώλωπες ή βλάβες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, υπάρχει λόγος ανησυχίας και πρέπει να ληφθούν μέτρα παρέμβασης. Αντιδράστε με ψυχραιμία. Αποφύγετε την παράνοια. Ενεργήστε πάντα με γνώμονα την προστασία του παιδιού.

Συνέπειες κακοποίησης

Τα παιδιά προφανώς “σημαδεύονται” οικτρά και τραυματίζονται ψυχικά. Πολλά έχουν επαναλαμβανόμενους εφιάλτες ή άλλα φυσικά και συναισθηματικά συμπτώματα. Η διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας είναι συνδεδεμένη με την παιδική κακοποίηση.

Πολλοί ερευνητές κακοποίησης παιδιών, μαζί με εκατοντάδες δικαστικά πρακτικά, αναφέρουν θλιβερές ιστορίες παιδιών που έτρεμαν μπροστά σε ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι στα μάτια μιας παρηγορητικής κοινωνίας για την αγάπη και την προστασία τους. Συχνά, ο τρόμος των κακοποιημένων παιδιών είναι τόσο έντονος που δεν μπορούν να φάνε ή να κοιμηθούν. Απόπειρες αυτοκτονίας και φαντασιώσεις θανάτου είναι συχνές σε τέτοιες περιπτώσεις.

Τα παιδιά αισθάνονται να παραβιάζονται, να εξευτελίζονται, αισθάνονται “βρώμικα” και κλονίζονται από ενοχές. Το αίσθημα της ασφάλειας και της ευημερίας γκρεμίζεται μαζί με την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη. Πάνω από το 60% των βουλιμικών περιπτώσεων, αναφέρει παιδική κακοποίηση. Αυτά τα συμπτώματα συχνά παρουσιάζονται κατά τα πρώτα έτη της εφηβείας.

Όταν τα κακοποιημένα παιδιά ενηλικιωθούν, παρουσιάζουν περισσότερα συμπτώματα απελπισίας, νεύρωσης, ατολμίας, κατάθλιψης, εξάρτησης από ναρκωτικά και αλκοόλ και άγχος, ακόμη και πολλές προσωπικότητες.

Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι πολλές γυναίκες, που είχαν υποστεί κακοποίηση ως παιδιά, τείνουν να επιλέγουν συντρόφους οι οποίοι ακολουθούν ανάλογες καταχρηστικές  συμπεριφορές. Τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται συνήθως σύζυγοι που κακοποιούνται και /ή  μητέρες σεξουαλικών κακοποιημένων παιδιών.

Ένα ποσοστό 40% από τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται χρήστες ναρκωτικών κατά την εφηβική τους ηλικία ή νωρίτερα. Οι ανικανότητα τους για εμπιστοσύνη, αγάπη και φροντίδα για τους άλλους, προκαλείται από τη γονική κακοποίηση, σε ορισμένες περιπτώσεις, από μια επιθετική παρασιτική οργή η οποία αποπροσανατολίζεται και ξεχύνεται στα παιδιά.

Ερευνητές λένε ότι τα άτομα που κακοποιούν σεξουαλικώς παιδιά, είτε άντρες είτε γυναίκες, αιμομίκτες ή εκτός-της-οικογένειας, συχνά μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι ίδιοι είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά. Και επαναλαμβάνεται το μοτίβο της σεξουαλικής κακοποίησης.

Όσοι έχουν υποστεί κακοποίηση, αναπτύσσουν ορισμένες “ικανότητες επιβίωσης” για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους συναισθηματικά και σωματικά. Τα παιδιά μπορεί να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, μπορούν:

Να απαρνιούνται το γεγονός: Τα παιδιά αρνιούνται ότι κάποιος τα κακοποιεί. Ορισμένα ονειροπολούν ότι βρίσκονται κάπου αλλού, ή ότι η κακοποίηση συμβαίνει σε έναν ξένο. Άλλα μπλοκάρουν την μνήμη της.

Να αποσύρονται: Δεδομένου ότι η προσοχή των ενηλίκων συχνά φέρνει την κακοποίηση, τα παιδιά αυτά μαθαίνουν ότι δεν είναι ασφαλές να εκφράζουν τις απόψεις τους ή να το ρισκάρουν.

Να αποζητούν την αποδοχή: Από τους ενήλικες με το να είναι “τέλεια”, στο σχολείο, κάνοντας επιπλέον δουλειές, βοηθώντας άλλους, κλπ.

Να διώχνουν τα αισθήματα τους: Συναισθηματικά και φυσικά. Το να μη επιτρέπουν στον εαυτό τους να νιώθει, προστατεύονται από τον πόνο.

Να συμπεριφέρονται άσχημα: Εκφράζοντας θυμό και αγανάκτηση ή για να τραβήξουν την προσοχή ακόμα και αν έχει άσχημες επιπτώσεις.

Να επωμίζονται το φταίξιμο: Τα παιδιά κατηγορούν τους εαυτούς τους για την κακοποίηση. Είναι δύσκολο για αυτά να αναγνωρίσουν το σφάλμα των ενηλίκων.

Μερικά παιδιά κουβαλούν μαζί τους τις παραπάνω συμπεριφορές και στην ενήλικη ζωή τους.  

http://www.yesican.org/defined.html